1. Biada nam, jeśli nie przyjdzie na nas w porę opamiętanie. hA
Wszak nie ten z nas zbawiony będzie, G
Kto mówi Mu: Panie, Panie, Panie. eAFis
Lecz ci co w biednych i strapionych h
Swych bliźnich wczas rozpoznali. A
Ci dostąpią miłosierdzia Boga, G
Bo miłość swą Bogu okazali. eFis
Albowiem
Wszystko to, czegośmy im nie uczynili, hD
Tegośmy i nie uczynili Mu, swojemu Bogu. AGe
2. Biada nam wcale nie temu, byśmy życie swe stracić mieli.
Baczmy raczej, bracia, jak żyjemy,
Byśmy na wieki nie zginęli.
Wszak każdy zbierze, co posieje,
Niech więc sieje każdy, co z Boga przyjął.
Głodnych dobrem niech nasyci,
W dom przyjmie strudzonych,
Bo żąda tego miłość.
Dla której
Wszystko to, czegośmy im nie uczynili,
Tegośmy i nie uczynili Mu, swojemu Bogu.
3. Chwała tym, co jak On są miłosierni, (A) Gh
Chwała im, bo przez to Bogu wierni. G DA
On po imieniu wezwie ich, gdy przyjdzie znów. CGeh
